A miña opinión sobre o "Caso Vai de gaita" do Luar

Por casualidades do destino, o venres pasado , 13 de novembro de 2013, estaba no Luar, a saltos entre as bambalinas, onde acompañaba ao grupo de pandeireteiras deRetrouso que actuou xusto despois do Caso Vai de gaita, e o público. Entrei a sentar xusto cando empezaban as valoracións a Denís, mira ti que casualidade.

Vin que o asunto foi polémico, pero non esperaba que tanto. Miña nai! Lin post moi sesudos, debates sobre educación, sobre qué é a tradición, sobre respecto. E o que me sorprendeu máis: o debate estaba na rúa. Nos dous días seguintes, alá onde fun saíu na conversa como algo impactante.

Non tiven moito tempo, pero visto o linchamento que vin por algún lado do xurado, quedei con ganas de amosar a miña opinión. Alá vai.

1. Isto é un espectáculo

Se o do Vai de gaita pasase na Fox, ou mesmo en Telecinco, tería pensado que a polémica estaba pensada desde os think-tanks do programa. Sendo algo tan cotián como o Luar, teño as miñas dúbidas, pero ollo, mirade:

Nun concurso amateur, pero onde se ven cousas de bastante bo nivel (o pouco que vin algún domingo zapeando, todo hai que dicilo, non son gran seguidor, nin do programa nin do concurso), de sócato xuntan a competir a un gaiteiro que tocaba perceptiblemente mal con outro que reúne todas as trazas para darlle unha paliza en técnica, pero que vai cunha gaita marcial ao estilo ourensán, estilo Foxo, ou como queirades chamarlle. Ao participante de gaita marcial danlle caña por provocar levando unha gaita non tradicional, pásanse, xenera o captatio benevolentiae do público cara ao máis feble e o Cristian/Risto enfádase ou faise o enfadado e marcha desairado.

Et voilà, teñen a todo o mundo falando do tema varios días, moitos véndoo pola web, por Youtube, parodias de Seivane, e seguramente a moita xente atenta para ver qué pasa o venres seguinte no programa. Audiencia. Show.

Se non estaba preparado… Ao programa saíulle redondo.

2. Sorpresa: hai personaxes

Porque non sexamos inocentes. É moi fácil de identificar que Cristian fai o rol de poli malo, de polemista, de Risto, para entendérmonos.

E hai que ser moi reducionista para criticar ao Cristian profesor de gaita (non o coñezo de nada, eh, eu dese xurado, só sabía de Seivane), por cómo actúa o Cristian xurado. Salvando distancias, sería como criticarme a min como profesional de comunicación online por cómo bailo ou toco a gaita; ou ao revés. No programa está facendo un papel. Pode gustar máis ou menos, pero non procede dicir cousas do estilo “menudo profesor será”, pois digo eu que cando sae do Luar actuará de forma diferente. Ou non, igual me trabuco…

3. O asunto do “pobre rapaz vapuleado”

Cando alguén se presenta a un concurso sabe ao que xoga. Ten que saber que hai un xurado, coñecer ese xurado, saber cómo son as valoracións e saber que estará exposto. Oh, sorpresa: van criticalo na TV en prime time?! Será se cadra porque está participando nun concurso de tele en prime time (ejem, iso de prime time, que eran case as doce da noite) no que hai valoracións públicas tras cada peza.

Igual isto non o sabe todo o mundo, pero… non podemos poñernos no caso do “pobre inocente que vai por primeira vez á tele e marcha chorando desconsolado”. Denís, polo que sei (tampouco investiguei demasiado, teño vida propia, hehe), xa actuara nun Luar anterior no que, anda, qué sorpresa, levou unha gaita galega “normal”, e onde lle deran caña igual, naquel caso por copiar demasiado a técnica doutro gaiteiro na dixitación e na ornamentación.

E vai á segunda vez, a que pode ser a súa última, na que se cadra sabe que compite contra outro que toca moi pouquiño, ou se cadra porque pensa desmontar un pouco o local, e preséntase a tocar o Valse do Vellos cunha gaita marcial e tambor tamén dos de lata.

Claro, igual non sabe que o xurado o vai criticar, meu pobre.

4. O xurado pasouse?

Moitos din entender as críticas do xurado pero non as súas formas. Nese caso, volvan ao punto 1, de que isto é un espectáculo. Hai tres xurados e tres formas, mira ti que casualidade:

Lorena Freijeiro

Nin arre nin xo, pero a lo tonto… pregúntalle se a gaita é del, como insinuando:

• Opción A: que lla regala a banda de gaitas (insinuación semi agochada sobre as subvencións moi criticadas a un modelo de ensinanza que impulsaba como propios instrumentos que eran ocorrencias dun señor)
• Opción B: que lla deixaron directamente para desmontar o local no programa

Susana Seivane

Dálle un rapapolvos modo discurso. Moitos sorpréndense porque o tiña escrito e din como se houbese unha conspiración xudeomasónica. Un pouco de sentido común. Nun programa coma Luar, todos os que van participar pola noite en directo están como desde as 5 da tarde no estudio, pasando probas de luz, son, cámara. Os do Vai de gaita, o mesmo. O Denís tivo que pasar polo escenario coa súa gaita e os do xurado velo. Susana Seivane tivo tempo de sobra de escribilo nas horas mortas entre as probas e o directo.

Significa isto que tiña que terllo dito nas probas? Que tiña que ter chamado á policía? Ou terse queixado ao programa? Por que? Ela é xurado e o seu papel é analizar o que ve no programa.

Está menos cualificada por ser filla e neta de quen é? Primeiro, ela non é artesá, é gaiteira. Non é xusto trasladarlle a ela os “supostos” pecados de pai ou avó á hora de evolucionar a gaita ou o que fixesen. Segundo, comparar o que fixo a familia Seivane coa gaita, co que fixo Foxo… é cando menos discutible. Seivane mellorou tecnicamente un instrumento preexistente. Mellorou a feitura, definiu un timbre, e despois cambiou material de fol, pallóns… si. Iso é evolución, porque a tradición (se a estas alturas se pode manter ese termo) tamén evolúe. 

O da gaita marcial é outro tema: é coller unha gaita de fóra (Escocia, por se algúen está perdido), agarrarse a que aparece unha figura dunha gaita escocesa nunha igrexa en sabediosonde, e dicir, contra todo criterio empírico dos últimos 300 anos (por dicir unha cifra), que esa gaita con tres roncos verticais, é galega; adaptar a afinación á música galega e tirar para adiante co seu invento, tratando (con certo éxito, polo que se ve) de colarllelo a algúns incautos como “historicamente galego”.

Os Seivane melloraron un instrumento (xunto moitos outros artesáns, eu son máis da cultura de timbre de gaita de Corral-Gil, moito máis habitual nas Rías Baixas); Foxo inventou outro.

Por iso, aplaudín o discurso de Seivane.

[Actualización 19/12: Susana Seivane publicou unha interesante aclaración na súa páxina do Facebook]

Cristian

Pasouse co do papel hixiénico? Si. É o seu rol. Ser excéntrico, excesivo.  Quen critique que faga iso non debería criticar o Cristian gaiteiro, senón a televisión espectáculo ou tele lixo ou como queira chamarlle; pero que non o converta en “qué malvados son os gaiteiros tradicionais”, “qué radicais”.

Fixo mal en marchar? Unha vez máis: fixo o que correspondía ao seu papel. Conste que entendín perfectamente que marchase. O que non se vía en cámara era que, cando lle pediu ao Denís que falase, e falou, o rexedor do programa ía enervando ao público en positivo para apoiar ao feble do rapaz, mentres non reaccionaba en absoluto cada vez que falaba el. 

Denis: “É unha gaita históricamente galega”

Aplausos

Cristian: “Escribe un libro explicándoo e falamos”

Silencio

Denís: “É unha gaita como outra calquera"

Aplausos

Cristian marchou criticando que o público (incitado polo programa) estivese apoiando a “ignorancia” do rapaz e esa visión burda de que a gaita marcial é unha gaita galega.

5. Por que non me da pena Denis?

En directo, a súa actitude víase bastante confiada e prepotente. Houbo un momento clave. Cando dixo aquilo de “é unha gaita historicamente galega”. “Historicamente”. Alguén superado polas circunstancias, a punto de chorar como todo o mundo pensa que estaba, o pobre, non tería dito iso. Diría que é unha gaita tradicional ou galega a secas. Que metese o detalle de “historicamente” faime pensar que tiña máis que claro o que quería dicir. Sabía a que ía. E se o sabía, discutamos sobre gaitas, sobre termos, pero deixemos á parte o rollo ese de “pobre neno, como se pasaron con el”.

Historicamnete galega que é? Que é galega porque se fixo en Galicia? Que é galega porque leva 30 anos tocándose en Galicia?

É como dicir que que os coches de Citröen son historicamente galegos, porque se fan en Vigo. Non é o mesmo facerse nun sitio que ser tradicional dun sitio. Que algo se use nos últimos anos nun sito non o converte en tradicional dese sitio. O piano tocase desde hai moitos anos en Galicia, pero iso non o converte en instrumento tradicional galego.

6. O choio das bases

Outra cousa que se dixo moito é o das bases do concurso. Non as lin, nin coñezo nin atopei. Hai a quen di que as bases inclúen o de que a gaita debe ser tradicional. Nin idea. Para min, é irrelevante. En caso de que as bases non definan o tipo de gaita, sinxelamente, é decisión e interpretación do xurado valoralo. Para algo é o xurado.

[Actualización 19/12: Susana Seivane confirmou na nota do seu Facebook que as bases determinan que debe ser "gaita galega"]

Despois pódese discutir máis ou menos, pero o xurado decide. Por iso non me ten sentido aludir ás bases para nada.

Se as bases non poñen nada de tipo de gaita, xa pode gañar calquera con calquera tipo de gaita? Si, podería, se o xurado o vota. Vaino votar? Pois probablemente non, pois algún dos criterios que usan é a adaptación do xeito de tocar a cómo se tocaba nos sitios de onde son as pezas, ou como tocaban os autores orixinais… Valorar iso e ter que facelo con alguén tocando unha gaita midi, unha cornamusa, unha gaita tunecina ou unha gaita marcial… é normal que perda puntos. E quen o toca, sábeo.

7. Enton, qué é tradicional?

Alégrome de que me fagas esa pregunta. A cultura tradicional é a cultura que se transmite de forma oral, de pais a fillos, nas culturas previas aos medios de comunicación de masas, e sociedades industrializadas que aceleraron a educación regrada e o cruzamento de culturas e músicas a través de radios e despois televisións.

Segundo isto, baixo a miña opinión (estou moi tolo), a música tradicional está morta, claro que está morta. Por iso se fala de música folclórica (ah, claro, é que ese termo non mola nada, non é cool), ou música folk. O que se fai hoxe en día, igual que o que facía Perfecto Feijoo a comezos do XX, é reinterpretar, poñer en valor e adaptar o que sabemos da cultura tradicional. Iso que sabemos, faise adaptando aos tempos e ás necesidades. Hai formatos máis próximos (gaiteiro solista e tamborileiro) e outros máis afastados (banda de gaitas).

E tamén hai inventos. Os inventos están ben. Hainos tamén máis próximos á cultura tradicional (pallón de plástico) e hainos máis afastados (gaita de tres roncos verticais). Todo está ben, sempre que se saiba qué é cada cousa. A gaita marcial, baixo o meu punto de vista, supón un exemplo de autoodio brutal, no que se considera o instrumento tradicional galego “inferior” ao escocés, e se busca imitar un modelo alleo antes que evolucionar o propio.  

Tería sido un invento máis, unha anécdota como o gaiteiro que lle puxo chaves ao punteiro, ou o artesán que lle pon un buraco máis por detrás don punteiro, se non fose porque foi subvencionado durante décadas e afogou en moitos casos a moitas asociaciónns que trataban de traballar con gaitas “normais” (non inventadas) porque as bandas de gaitas da órbita da Deputación de Ourense regalábanlles as gaitas aos alumnos, tiñan actuacións internacionais, clases de balde ou case… De xeito que se vitaminou con cartos públicos ese invento de alienación da evolución da gaita, subxgada á sensación de que tocar como os escoceses mola, e como os galegos de sempre… non tanto.

Por todo isto, velaquí queda o meu apoio ao xurado do Vai de Gaita do Luar e quedo aberto á conversa. Pero con R-E-S-P-E-C-T, eh! ;)

Pregón das Letras Galegas en Sanamedio 2012

Para o 17 de maio, a Asociación de Veciños O Progreso de Beluso convidoume a ser o pregoeiro da romaría que fan cada ano polas Letras Galegas. Toda unha honra!

Pégovos aquí o borrador do pregón que despois "máis ou menos" dixen aquel día, dedicado a Valentín Paz Andrade:

Quero empezar este mini pregón dicindo que creo sinceramente non merecer en absoluto estar aquí arriba. Síntome moi agradecido polo convite e sobre todo moi responsabilizado. A romaría de Sanamedio leva 15 anos de historia e eu debín estar por aquí, pero aí embaixo, en 12 ou así. Está marcado no calendario como desas citas anuais “de sempre”, e polo pregón pasa habitualmente xnete de letras, que escribe, que publica…
Eu, para os que non me coñecedes, veño do mundo de Internet. Estudei Xornalismo, pero as palabras que escribo non gastan tinta nin papel. Navego nun mundo de inmediatez e de estrema facilidade para publicar. Pero farase o que se poida...
O día de hoxe, ademais dun día estupendo para comer de campo, homenaxéase a Valentín Paz Andrade, un home, para que negalo, pouco coñecido, pouco brillante. Non é unha Rosalía de Castro, que ten ata cancions; nin un Castelao, que tiña debuxos. Nin un Martín Codax, que polo menos sona polo viño...

Paz Andrade se houbese que definilo con tres palabras, serían, para min: galeguismo, xornalismo e mar.

GaleguismoNaceu a finais do XIX en Pontevedra, de familia acomodada. Un tío poeta meteulle o aquel polas letras e ademais, con 18 anos presentoulle a Castelao. Estudou Dereito en Compostela e foi activista galeguista desde os puros comezos das asembleas nacionalistas e de todo o que se cocía naquel momento na capital, moi ao estilo 15M… e aí temos o cerne do Galeguismo.

XornalismoO xornalismo vén como consecuencia. Empezou a colaborar en xornais. Ata que montou un: o xornal Galicia, unha absoluta referencia na historia do Xornalismo galego, que existiu do 22 ao 26, ata que o pechou Primo de Rivera. Digamos que Paz Andrade estaba en afeito a ir á cadea.
Durante a II República combinou as facetas galeguista e xornalística, moi ao estilo do noso símbolo histórico, Johan Carballeira. Participou, como hito destacable, na redacción do anteproxecto do estatuto galego.
Cando chegou a Guerra Civil, como era abogado, e ben reputado, axudou a fuxir a varios galeguistas. Mesmo intercedeu, sen éxito, para evitar a morte de Alexandre Bóveda. Fórono mandando a pequenos desterros: a Verín, a Estremadura…
Cando todo pasou, nos anos 40, volveu a Vigo e sigueu axitando as mentes con artigos e tertulias. Pero empezou a brillar o seu terceiro componente: o mar.

MarRealmente era un tema que dominaba desde os anos 20, onde tamén fundara a revista Industrias Pesqueras. Recuperou a dirección nos anos 40 e no tema da pesca converteuse nun ensaísta, avogado e experto de sona internacional. Foi colaborador coa ONU para combater a fame no mundo. E a el acudiron os fundadores de Pescanova para orientar o proxecto e converter a marca nunha empresa líder do sector.
Foi un triángulo equilibrado. Nunca abandonou ningunha das súas tres paixóns: mar, xornalismo e galeguismo.
Libros? Si, ten algún de poesía. Foi relevante “Sementeira do vento” do 1968. Pero sobre todo escribía artigos e ensaios, moito sobre Castelao, Galicia e pesca.
En conclusión, a quen homenaxeamos hoxe? Á empanada e ó pulpo?? Si!! e tamén a un veciño de Lérez que nunca perdeu o norte do amor polo seu e nunca deixou de traballar para, dun xeito ou doutro, facer evolucionar a Galicia para un futuro mellor. 

Erro: Clave ou Internet Explorer??

Hai dúas explicacións para que chegases a este post:

1. Equivocácheste de clave
Se é así, volve a consultala na contraportada da invitación. É ben sinxela ;).
Se non tes invitación... é que xa non debías nin saber que existe a web ;)

2. Navegas con Internet Explorer
Qué vergoña!!! Se é o peor navegador do mundo mundial. Todo o que funciona ben nos navegadores decentes, da erro en Explorer. E entre outras moitas cousas, así acontece co control por contrasinal que puxen no blog. En resumo, para acceder, ademais da clave, necesitarás entrar cun navegador decente. Xa verás, vasmo agradecer!

Por orde de recomendación:
Google Chrome: Descárgao aquí.
Mozilla Firefox: Descárgao aquí.
Safari: Descárgao aquí.

Trepia, experiencia de infinitum

Cheghei tarde, uns dez minutos. Fun case a correr desde o barco. Todo un símbolo nesta xeira de desconexión folkie que me toca vivir, qué demos, que escollín, máis que me pese ás veces.

Cheghei e soaba Sabarigho, xota de, unha das poucas contribucións a este mundiño na que estiven implicado, froito daquela ben lembrada recolleita a Consuelo de Pardiñas. Ando reflexivo. E, tamén é certo, o espectáculo de Trepia fíxome pensar. Xa se sabe, vai por épocas, :).

Nesa peza, os homes beillaban con saia e aderezos femininos. As mulleres coa que viría sendo a roupa interior do traxe tradi, cun corsé no tren superior e un broche moi chulo no peito. E moi ghuapas e peiteadas. Despois, os homes pasaron a un modelo de pantalón, con zapatillas rasas e moi cómodas. As mulleres descalzas. (Se sodes amigos de Projecto Trepia no Facebook, teñen máis fotos)

O proxecto De infinutum deu un salto ben identificable no vestiario. Noraboa. Tamén no volume de persoas implicadas. Cayetano acompañando coa zanfona a Xandre (por certo, como mellorou Xandre na zanfona), Miguel coas percusións miúdas, Xito coa percusión. Espectacular o aporte de Xito, con ampla riqueza de sons sacados de instrumentos habituais como bombo ou latón. Está chegando a unha xenial madurez creativa nese aspecto e a súa participación encantoume.

Medrou en músicos, co éxito completo de lograr ser máis sen faltarlle ao espírito do proxecto que, ao meu entender, e espero non ofender, ten moito de persoal de Xandre. É como a súa cosmovisión, a xandrevisión. Está claro que é un proxecto colaborativo no que todos ou case han dar ideas, pero, cando menos eu, vexo moito da súa creatividade.

Fíxome lembrar os momentos compartidos e o aquel de "eu podería ter estado aí". Aquel tempo no que Álex se converteu en Xandre, e eu, en Retrouso. No que eu me mantiven nunha vida formal, acabar carreira e buscar o mundo laboral "estándar", apostar por aportar o meu gran de area na formación no eido cultural e moi local, con Retrouso. Mentres el rompía coa carreira e seguía a liña da arte, a súa vida de estremos, a súa aposta pola creación.

Durante o espectáculo, sentía o arrastre daquel primeiro concerto de Mercedes Peón na Radio Galega e o histrionismo funkie de Isué, a cosmovisión da Terra de Montes, de Cerdediño prós amores, o son do Tear, o paso polo Fiadeiro, e o encontro co Mac, a zanfona e a videocreación.

Se hai algo que distingue a Trepia non é a innovación no baile, nin tan sequera o uso dos efectos co ordenador. Está na importancia do vídeo. Trepia é baile, música e vídeo. Esas son as tres patas da trepia. O vídeo non acompaña, o vídeo transmite tanto e ás veces máis que o resto. O vídeo posiciona no subconsciente o sentir da zanfona, a intención das melodías. Qué crack, o creador dos vídeos. A ese había que atalo, para obrigalo a saudar ao final, pois sen él, a trepia caería ao chan. Sería outra cousa.

Un espectáculo que paga realmente a pena.

Como curiosidades:

Sei que é duro, espero que non moleste, pero creo que quedaría mellor se Pedro cortase o pelo para esta posta en escena. Non casa o pelo tan longo, tapándolle os ollos. Contrasta moito fronte á coidadísima imaxe do peiteado das mulleres, á "pureza", ao estilizado, ao neutro dos cortes de pelo de Xandre e Meche. É desas cousas que en teatro ás veces hai que afrontar. Lembro que eu en 4º de carreira deixei pelo longo e perilla para facer de duende nunha obra de teatro. E así quedei na foto da orla da carreira. Pero é o que toca. Esixencias do guión ;).

Gustoume o detalle do xogo co vídeo que saca punto e un beillador sae e beilla co vídeo. Pareceume cara aposta por entender que o vídeo é un compoñente máis.

E a vós, se hai alguén do outro lado, qué vos pareceu?

PD: Miña nai, máis dun ano sen escribir neste blog. Estaba traumatisado co do meu cochiño... Non, é que ando centrado no profesional, :(.

O meu cochiño da letra grega

Eran sobre as 8.30h. Con tempo. Recta de Agrelo. Tanta curva en Galicia, e tiña que ser nunha recta. Só, por sorte. Parou o Cerqueiro dalgunha das escolas de Bueu. Un coche, outro, outro e o meu cochiño da letra grega. Ía, coma sempre, escoitando a radio. Era de noite e chovía. A miña faltriqueira mal fechada; un billete de 10€, unha caixa de palletas que deixou o ghaiteiro de Cela nas Navidades, un cedé e algunha trapallada máis baixo a radio. O cambio de marchas gastado. O libro, de copiloto. Cinto de seguridade, por suposto.

No espello retrovisor miro unhas luces. Non frea. Estámpase contra o meu cochiño da letra grega. Tenso os cenmildouscentoscorentaetres músculos do corpo enriba do freo. Aínda así, doulle ao de diante, nin idea de qué coche era, qué cor. O asento deu de si e cando volvo de non impactar contra o volante, de tampouco sentir o airbag, non teño onde apoiar as costas. Os pés están tremendo enriba do freo e do embrague, cando xa non vale a pena. Todos os pilotiños imaxinables están prendidos no cadro, mesmo a marcha atrás, aínda que estaba en primeira. Punto morto. Segue a marcha atrás. Solto os pedais. Cala o meu cochiño da letra grega. Se cadra, por sempre.

Trato de saír. A porta atrancada. O impacto fixo un efecto acordeón. Currión, dicíalle a avoa de Rita. O motor de arranque está flipado. Retirado uns centímetros da súa posición natural. A chave daba cantas voltas quixera. Francino seguía ao seu tema. Baixei a fiestra. Movinme cara á dereita. A outra porta tampouco abría. Mal rollo. Baixei tamén esa fiestra. Pasa un señor maior.

Vaia, o pai de Alejandro. Dá ghusto estar en confiansa. Saúdoo, educadamente. El, co seu paraugas. Achégase outro home. Anda, sóame, pero non lembro de qué. De Bueu, fixo. Ábreme a porta desde fóra. Un detalle. Trata de empurrar o meu cochiño da letra grega á beirarrúa. Ninpadiós. Trato de arrancarlo, Carlos, por Dios. Ninpadios. Mentres eu saio, el axúdalle ao pai de Alejandro, en adiante señor Coche A, a arrimar a furgalla branca matrícula A+algho á beirarrúa. Esa si que se move. Só semellaba haber un defunto esa mañá en Agrelo, e era o meu cochiño da letra grega.

O señor Coche A tiña que facer unha análise no Centro de Saúde. Non mirou nada. Non me estraña. O da óptica, claro, o outro condutor era o da óptica, tiña que levar os nenos á escola. Tiña nenos, menudo susto. Todos ben. O único ensangüichado era o meu cochiño da letra grega. Vanse para volver, tras colocar un triángulo do da óptica, en adiante señor Coche C. Os meus triángulos estaban no meu maleteiro deformado, reducido ao máximo común divisor do número primo que xa era antes. Ou era número curmán? Nin de coña abría, o maleteiro, a baca escuchimizada.

Cristais na estrada e o meu cochiño da letra grega no medio e medio do carril. Hora punta e os coches facendo quendas para pasar. Nin de coña moviamos o meu cochiño da letra grega. Veñen familiares do señor Coche A, volve o señor Coche C e mentres, pelexo cos papeis do seguro para atopar o número da grúa. Pelexo coa puta máquina automáquina que converte nun crebacabezas o pedir unha grúa. Chegará en media hora. Grúas Carmen. Qué gran nome.

O señor C chamou a Policía Municipal, por se se dignaban a dirixir o tráfico mentres ou tal. Pero andaban liados coas entradas nos centros escolares e non tiñan persoal dispoñible. Que mandaban á Garda Civil de Tráfico, que había chegar en media hora ou unha hora. En fin.

A todo isto, chovían cans e ghatos. Algúns rabuñáronme. Fechei as fiestras do meu cochiño da letra grega. A paso de tartaruga. As fiestras, que eu andaba todo fresco. Un familiar do señor A levouno a facer a súa análise. Antes, quedamos para a tarde para cubrir o parte amistoso. Faltaría máis. O único que non terá máis amigos... será o meu cochiño da letra grega.

Azul marino. BP. Do 99. Nas nosas mans desde o 2001. O olliño dereito de miña nai. Tapizado en coiro e escollido por ela. Pequechiño pero resultón, fiable. Muita vida , muito trote levou. Aínda máis lle quedaba.

Chegou Grúas Carmen. Típica cara de esto-va-a-ser-la-junta-de-la-trócola, uséase, que estaba por convidarme a levalo directamente ao desguace. No entanto, mentres se confirman os nosos peores augurios, o meu cochiño da letra grega espera na UCI en Castiñeiras.

Os encantadores familiares do señor Coche A achegáronme a Cangas para coller o barco. Avisei á miña nai das funestas novas sobre o meu cochiño da letra grega. O xemelgo dereito empezaba a tocar a corneta. No traballo, deu todo un concerto. Convertinme un pouco en House, pero con lixeiros problemas para xirar a cabeza.

Volvín ao Morraço ás 15h. Paseo polo taller para a consulta co doutor do meu cochiño da letra grega. Máis malos, mesmo peores, augurios. A ojo-de-buen-cubero... 6.000 euros mínimo por poñelo na estrada de novo. A falta da visita do perito, claro.

Paso polo médico. Típico médico borde-a-la-par-que-incompetente de Bueu que me convida con fermoso acento cubano a ir directo ao Hospital Domínguez porque tal e cal. Aténdeme con desgana e conclúe que son lixeiras contusións cervicais e no xemelgo. Unha cremiña, un neobrufen e pacasa. Parte amistoso resolto amistosamente. Paseo por Mapfre.

Consello do señor Mapfre: Vai buscando coche.



Así foi o triste final do meu cochiño da letra grega.

Escolas Retrouso 2009/2010

Retrouso logra manter para o 2009/2010 a súa numerosa oferta de actividades, centradas na música tradicional, pero que abarcan tamén a formación en linguaxe musical e coral.

Os cambios máis salientables esta tempada son a incorporación de Rubén Bastón como responsable da área de iniciación de baile tradicional para nenas e nenos. Tania García Ruibal encargarase da iniciación de canto e pandeireta. Tamén, de xuntarse un número mínimo de alumnos, María Casaleiro estrearase como profesora de iniciación ao baile tradicional para adultos.

O plantel de profesores de Retrouso complétase co gaiteiro do Hío Cristóbal Prieto, como mestre de gaita; o tamborileiro vigués Alberto Costas, que é o responsable de percusión; Guillerme Ignacio, como docente de canto e pandeireta; a veciña de Beluso Teresa Pedrouso continúa a dar as clases de acordeón e solfa (linguaxe musical), Margarita Pérez e Débora Pena son as responsables das áreas de perfeccionamento de baile; e Carme Pereira continúa como directora do Coro de Cela.

Os horarios repártense de luns a sábado, con horarios máis temperáns para as actividades infantís (entre as 16 e as 19h) e máis adaptados ao horario laboral para as de adultos (a partir das 20h):

Luns: Coro ás 21h
Martes: Iniciación infantil de baile, iniciación adultos de canto, acordeón adultos.
Mércores: Acordeón nenos, solfa, iniciación adultos de baile, perfeccionamento adultos de baile
Xoves: percusión ás 20h
Venres: perfeccionamento infantil de baile, iniciación e perfeccionamento infantil de canto, perfeccionamento adultos de canto
Sábado: gaita, perfeccionamento adultos de baile.

As actividades arrincan no mes de outubro.

Para apuntarse, os interesados poden achegarse ás clases, contactar con calquera membro da Asociación, ou chamar aos teléfonos 686 440 108 (Rubén) ou 647 607 467 (Débora).

Danza e Contradanza de Darbo 2009

O martes 8 de setembro beillei por vez primeira na vida a Danza e Contradanza de Darbo, en Cangas. Convidoume Sandro. Non debería, porque ando a mil e tal, pero picábame a curiosidade, unha cousa leva á outra... e ao final apunteime.

Velaquí o froito do traballo. A cámara é María, que tivo un problema técnico pola mañá e empezou un chisco máis tarde do debido, por iso, metín un cacho da tarde. Pero, a partir do minuto 2 (ou menos) todo é xa da mañá, que é o máis tradicional e vistoso.



Esta é a parte 2, que non colle todo nun video só...